τώρα ξέρω γιατί κάθε φορά που βρέχει τα μάτια μου κλαίνε....γνώριμα λόγια, μελωδίες και πρόσωπα....ο κ. βήτα χορεύει, το καλώδιο του μικροφώνου σκίζει τον αέρα , morrissey-ικη χάρη. τρένα περνάνε δίπλα μας και αεροπλάνα διασχίζουν το συννεφιασμένο ουρανό πανω απο την πολη. absolut με πάγο σε πλαστικό ποτήρι. παρασυρόμαστε από τους δυνατούς ρυθμούς .το project handy park στην σκηνή. αίσθηση έκπληξης, ενόχλησης και τελικά αδιαφορίας. κοιτάζω την ώρα. πάω για ένα ποτό. επιστρέφω όταν ο βάιoς ανεβαίνει και πάλι στην σκηνή. το φινάλε με την κιθάρα απαραίτητο και επιθυμητό....c.u.soon κωνσταντινε!

Comments

rainman said…
morrissey-ική απομίμηση ναι, morrissey-ική χάρη όχι...
μην τρελαθούμε κιόλας! :-)
Anonymous said…
...ελπιζω τουλαχιστον ο ιδιος να χαιρεται το νεο του ''project''με τους handy park
ασχετως αν το κοινο ''του'' ηταν καπως μουδιασμενο οσο παιζανε ,
μεχρι να βγει με τον βαιο
κ να χοροπηδαμε ολοι σαν
τοτε..................

να μας ''δωσει αυτη τη γευση...''
ares said…
Ομολογώ πως στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ τον κ.βητα, πρώτη φορά έφυγα με ανάμεικτα συναισθήματα. Πάντοτε ήμουν υπερ των πειραματισμών και των εναλλακτικών
εκτελέσεων, αλλά τόσο παρωχημένο ροκ, όχι, δε το περίμενα. Ούτε o N. Gallagher τέτοια σόλο εν έτη 2009. Τεσπα, ας είναι...