τώρα ξέρω γιατί κάθε φορά που βρέχει τα μάτια μου κλαίνε....γνώριμα λόγια, μελωδίες και πρόσωπα....ο κ. βήτα χορεύει, το καλώδιο του μικροφώνου σκίζει τον αέρα , morrissey-ικη χάρη. τρένα περνάνε δίπλα μας και αεροπλάνα διασχίζουν το συννεφιασμένο ουρανό πανω απο την πολη. absolut με πάγο σε πλαστικό ποτήρι. παρασυρόμαστε από τους δυνατούς ρυθμούς .το project handy park στην σκηνή. αίσθηση έκπληξης, ενόχλησης και τελικά αδιαφορίας. κοιτάζω την ώρα. πάω για ένα ποτό. επιστρέφω όταν ο βάιoς ανεβαίνει και πάλι στην σκηνή. το φινάλε με την κιθάρα απαραίτητο και επιθυμητό....c.u.soon κωνσταντινε!