Όσους κλωτσάνε με μανία μπρος στα μάτια μας
τον πληγωμένο κι αβοήθητο εαυτό τους
έχει τρυπώσει ήδη μέσα στ' όνειρο τους.
τους περιμένει ένα φίδι μες στον ύπνο τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
βάφουν με αίματα τα χέρια ως τους αγκώνες τους
κι ύστερα πλένουνε τα πεζοδρόμια τους.
απόψε λέω ν' ανατινάξω την καρδιά μου.
μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
Όσους κοιτάζουν παγωμένα και αδιάφορα
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
ένα παιδί που απλά δεν ήταν το δικό τους
τους περιμένει ένα φίδι στο σαλόνι τους
έχει στοιχειώσει ξαφνικά το σπιτικό τους.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
ανασηκώσαν πάλι αδιάφορα τους ώμους τους
και επιστρέψαν ένας ένας στη δουλειά τους.
φυσάει μέσα μου ένα όμορφο αεράκι
κάποιον που είναι έτοιμος να πέσει στο κενό τους
χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
τρομάζουνε γιατί είσαι αλλιώτικο παιδάκι.
Είναι οι ίδιοι που χλευάζουν μπρος στα μάτια μας
γαβγίζουν "πέσε" και όπως τρέχουνε τα σάλια τους
διαρρηγνύουν με οργή τα ιμάτια τους.
στέκονται ακίνητοι μπροστά στο κινητό τους.
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
στη λερωμένη τους φωλιά ανακραυγάζοντες
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
ν’ αστράψει μέσα στην ψυχή μου και να βρέξει
δεν είμαι άγγελος και ίσως μου αξίζει
που μες στην έρημο των πόλεων η ψυχή μου
κάτω απ’ τον ήλιο διψασμένη τριγυρίζει.
Μα ίσως η δίψα μου μια μέρα να μαζέψει
τα μαύρα σύννεφα του κόσμου και πριν φύγω
και να ξεπλύνει αυτή τη θλίψη έστω για λίγο.
κι όλο μας φέρνουν με φορεία στα επείγοντα
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω αυτή τη νύχτα μόνος
αν τα αλλιώτικα παιδιά είναι παιδιά μου
αν είμαι θύμα ή αν είμαι δολοφόνος.
Έχουνε φράξει από χρόνια τον ορίζοντα
με σύρματα κι αγκάθια οι νομοθέτες
με πρόσωπα σκισμένα τους δραπέτες
για όσα τι κρίμα ούτε τώρα εδώ τολμούμε.
κι όπως κοιτάμε προς το μέρος που κοιτάζανε
τα πρόσωπα μας όλο μοιάζει να κοιτάμε
που μας κοιτούν με απορία τόσο επίμονα
που δεν αντέχουμε και τους χαμογελάμε
μα αν γελάσουνε κι αυτοί τότε αλίμονο
είχαμε πάντα τόσα πράγματα να πούμε
για όλα αυτά που εμείς ποτέ μας δεν τολμήσαμε
Comments