Ήσουν κι εσύ εκεί...
Σε θυμάμαι! Στεκόσουν έξω στο κρύο και περίμενες να ανοίξουν οι πόρτες. Σε έβλεπα μέσα άπό την τζαμαρία να γελάς και να πειράζεις τον φίλο σου. Σε είδα και πάλι, αρκετά λεπτά αργότερα, να ακούς τον "Εξώστη" και να χαζεύεις τα σλάιντ στον τοίχο. Έμοιαζες σαν να έχεις μπλεχτεί σε μια ονειροπαγίδα. Δεν μιλούσες· ονειρευόσουν με μάτια ανοιχτά. Βγήκες από τον λήθαργο όταν κάποιος φώναξε "Αντε και στο Ρόδον" και συννέφιασες όταν άκουσες τον Κωνσταντίνο να απαντά "μας ζητάνε 500 χιλιάρικα". Πολλά λεφτά τον Νοέμβριο του 1992. Ίσως όμως και να μην ήθελες να τους δεις εκεί. Σου άρεσαν έτσι. Ένιωθες πως ανήκαν σ'εσένα και στους φίλους σου. Πόσοι ήταν; Με πόσους γεμίζει το Καφέ Παράσταση; Με πενήντα, εκατό, εκατόν πενήντα - βγάλε και τα τραπεζάκια.

Το Ρόδον είναι χώρος που απαιτεί "περισσότερους". Τους ήθελες εκεί, στο Καφέ, στα δύο μέτρα, χωρίς σκηνή, στο ίδιο επίπεδο. Να παίζουν τρακαρισμένοι - μόνο για σένα. Έτσι ένιωθες και είχες δίκιο. Τους ξαναείδες στο Τέσσερα και μετά, το καλοκαίρι, στο πεδίο του Άρεως, στο φεστιβάλ. Εμφανίστηκαν μετά τους Αέρα Πατέρα. Άσχετο σου φάνηκε, δεν πειράζει όμως σκέφτηκες. Ίσως και να χόρεψες πάνω στη σκηνή μαζί με τη Μαρία, τη Χρύσα, το Γιάννη και τη Σοφία και δεν το πρόσεξα. Παιδιά που πριν δεν ξέραμε και μετά έγιναν φίλοι μας - μοιραζόμασταν, βλέπεις, τις ίδιες αναμνήσεις.

Μετά χαθήκαμε, "έτσι είναι η ζωή" σκεφτήκαμε και κλείσαμε τα μάτια. Το βράδυ μετά τη συναυλία στο West, τον Απρίλιο του 1993, πήγες σπίτι σου και ξανάκουσες "Το ταξίδι της φάλαινας". Προτιμούσες να ακούς τα τραγούδια τους, στο δωμάτιό σου, παρά να τους βλέπεις ζωντανά. Τα αισθήματα δύσκολα βγαίνουν στη σκηνή, σκέφτηκες - κι όμως δεν έχανες συναυλία. Το ίδιο σου είπαν και οι φίλοι σου: "Τους προτιμώ στους δίσκους αλλά ποτέ δεν τους χάνω ζωντανά".

Ίσως τους ακολουθούσες πάντα, γιατί σου άρεσαν οι αφίσες που έφτιαχναν μόνοι τους, για να διαφημίζουν τις εμφανίσεις τους. Τις έβλεπες στους δρόμους, στα μπαρ και σε εγκαταλελειμμένους τοίχους. Έκρυβαν μια μοναξιά που την εκτιμούσες. Ίσως, πάλι, γιατί ήσουν ερωτευμένη με τον Κωνσταντίνο - οι στίχοι του ήταν ένα καράβι που ταξίδευε και εσύ δεν ήθελες να χάσεις καμία βόλτα· ίσως γιατί σου άρεσε να βλέπεις τον Μιχάλη να οργώνει το μισό τετραγωνικό πίσω από το κίμπορντ με χορευτικό μπρίο. Σου άρεσε η θεατρικότητά τους και η οπτικοποίηση των τραγουδιών με σλάιντ. Σε έκανε να σκέφτεσαι πως υπάρχουν παιδιά που σου μοιάζουν, που τραγουδάνε ξαπλώνοντας, που βάζουν τα χέρια στο κεφάλι και ψιθυρίζουν τα λόγια τόσο σιγά που πρέπει να τεντώσεις το κεφάλι σου για να ακούσεις. Σου άρεσε που ο Κωνσταντίνος έχανε τα λόγια του. "Τόσα πολλά πώς τα θυμάται", σκεφτόσουν και τον συμμεριζόσουν. Σου άρεσε που δεν έχυνες τόνους ιδρώτα όπως ο κολλητός σου ο Σάκης στις Τρύπες. "Άλλη φάση", του φώναξες στα μούτρα μια μέρα και είχες δίκιο! Σε ξαναείδα στο Ρόδον, την πρώτη φορά, τον Οκτώβριο του 1993. Όλος αυτός ο κόσμος ήρθε για το δικό σου γκρουπ; Δεν ήσουν μόνη, σκέφτηκες και χαμογέλασες την ώρα που το "Μικρό αγόρι" σήκωσε το κλαμπ στο πόδι. Σε παρακολούθησα και μετά. Σε κάθε συναυλία. Ξανά και ξανά! Όλο και πιο κουρασμένη, πάντα όμως εκεί. Ίσως να αποκτούσες με τα χρόνια μια παράξενη αγοραφοβία και έκανες υπερπροσπάθεια για να την ξεπεράσεις. Την τελευταία φορά, στο Γκάζι, δεν σε είδα. Κάποιος μου είπε πως τώρα ζεις στη Βαρκελώνη. Ίσως αν ήξερες πως θα ήταν η τελευταία τους εμφάνιση να ερχόσουν. Ίσως πάλι και να το ήξερες και να προτίμησες να τους θυμάσαι όπως εκείνη την πρώτη μέρα στο Καφέ Παράσταση. Μικρούς, τρομαγμένους, άσημους και... δικούς σου. Ποιος ξέρει!

(του δημητρη παντσου - ποπ & ροκ απριλιος 1999)