Το δεύτερο μυθιστόρημα του Ocean Vuong έρχεται με το βάρος των προσδοκιών που δημιούργησε το πολυσυζητημένο Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι. Η πρόκληση για τον Αυτοκράτορα της Χαράς είναι μεγάλη, αν σκεφτεί κανείς ότι φτάνει σχεδόν τις 600 σελίδες. Παρότι δεν αποτελεί άμεσο σίκουελ, λειτουργεί ως φυσική προέκταση του πρώτου βιβλίου· η θεματική συγγένεια είναι έντονη, με κοινά ζητήματα όπως η ταυτότητα, το τραύμα, η οικογενειακή μνήμη και η μετανάστευση να διατρέχουν την αφήγηση.
Ο Vuong συνεχίζει να γράφει με την ίδια λυρική δύναμη που τον καθιέρωσε, αλλά εδώ η αφήγηση κινείται πιο αργά και εσωτερικά, πάνω σε δύο άξονες: από τη μία, παρακολουθούμε τον Χάι, έναν νεαρό βιετναμέζικης καταγωγής, και τη σχέση του με την ηλικιωμένη Λιθουανή Γκραζίνα, που πάσχει από άνοια—μια φιλία σπαρακτική και ευάλωτη, ανάμεσα σε δύο μοναχικούς ανθρώπους που βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον· από την άλλη, τις σχέσεις του Χάι με τους συναδέλφους του στο ταχυφαγείο HomeMarket, ένα περιβάλλον που δοκιμάζει την αντοχή, την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια των 'ασυνήθιστων" ανθρώπων της διπλανής πόρτας, αυτών που κάνουν τον κόσμο να γυρνάει.
Οι ήρωες του Vuong θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι χαρακτήρες τραγουδιών της εναλλακτικής rock και folk σκηνής της Αμερικής, άνθρωποι απλοί, τραυματισμένοι, γεμάτοι ζωή και ελπίδα, που παλεύουν για επιβίωση μέσα στις μικρές τους στιγμές συντροφικότητας και αγώνα.
Αξίζει πραγματικά τον κόπο να ακούσει κανείς την playlist των τραγουδιών που άκουγε ο Ocean όταν έγραφε το βιβλίο, καθώς αυτό δίνει μια ακόμα πιο ζωντανή αίσθηση της ατμόσφαιρας και των συναισθημάτων που διαπνέουν την αφήγηση. Ορισμένες στιγμές φέρνουν στο νου τον λυρισμό και την ανθρώπινη ζεστασιά ταινιών των Gus Van Sant και Richard Linklater, και άλλες καταγράφουν το Αμερικάνικο Όνειρο όπως το έχουμε δει σε ταινίες του Michael Chimino η πιο πρόσφατα σε αυτές του Sean Baker.
Υπάρχουν σκηνές που λάμπουν, στιγμές αδυσώπητου ρεαλισμού, τρυφερότητας, ειλικρίνειας και παρατήρησης, οι οποίες επιβεβαιώνουν γιατί ο συγγραφέας θεωρείται ένας από τους πιο ξεχωριστούς της γενιάς του, όπως η συγκλονιστική, ωμή σκηνή στο σφαγείο γουρουνιών, που λειτουργεί ως μεταφορά για την ίδια την ανθρώπινη μάχη για επιβίωση και την βαρβαρότητα ή το ταξίδι για την εύρεση του διαμαντιού του νεκρού πατέρα του Σόνι, ένα ταξίδι μάταιης επανασύνδεσης με το παρελθόν.
Το δε φινάλε του βιβλίου ακροβατεί μοναδικά ανάμεσα στην ελπίδα και την απόγνωση, αφήνοντας τον αναγνώστη με μια αίσθηση τόσο εύθραυστη όσο και βαθιά συγκινητική.
Comments