Ο Νολαν , με το καλημέρα και μετά το logo της Warner που μας επαναφέρει σε προ-covid19 εποχές μας μεταφέρει στην όπερα του Κίεβου, στο ξεκίνημα μιας συναυλίας. Στιλπνές εικόνες και αίσθηση επισφάλειας. Τρομοκράτες εισβάλουν στην αίθουσα,η ένταση του ήχου εκκωφαντική, η μουσική ανεβάζει ρυθμούς. Στο παιχνίδι μπαίνει η ομάδα κρούσης, CIA μας λένε. Πρώτη εμφάνιση του ''Πρωταγωνιστη΄΄ (Ο Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον του BlacKkKlansman, χωρίς την αφάνα φυσικά) και του παράδοξο της αντιστροφής του χρόνου. Βλέπουμε κάποιον επίσημο σ'ενα θεωρείο,ωρολογιακούς μηχανισμούς, αναφορές σε πλουτώνιο... έχουμε καθηλωθεί κατεβάζοντας γεμάτες χούφτες ποπ κορν χωρίς να καταλαβαινουμε πολλά πολλά...Η εναρκτήρια σεκάνς φτάνει στο τέλος της ,η εξέλιξη της ιστορίας μας μεταφέρει σε μονοπάτια που κάτι μας θυμίζουν..μια επίσκεψη στο εργαστήριο του Q ή μια συνάντηση με τον Μ(άικλ Κέην άψογος !) Αρχίζουν τα κουλά επιστημονικά του Νολαν. Η Αρχή, η χειρονομία των πλεγμένων δακτύλων και το ΄΄άνοιγμα των πορτών''. Μην προσπαθήσεις να το εξηγήσεις,απλά νιώσε το λέει η επιστήμονας στην μεγάλη οθόνη προσπαθώντας να καθησυχάσει τον ξαφνιασμένο ήρωα της ταινίας και μας που έχουμε περάσει στην κατανάλωση τσιπς. Κόπου εδώ ξεκιναει ο γύρος του κόσμου σε 120 λεπτά. Ξεκινάμε από Ινδία, νέα πρόσωπα μπαίνουν στην υπόθεση μαζί και ο buddy της ταινίας ο Ρομπερτ Πατινσον. Στο σινεμά επικρατεί μια τεταμένη αίσθηση προσήλωσης στην προσπάθεια μας να μην χάσουμε την πλοκή που κάνεις δεν έχει καταλάβει μέχρι στιγμής. Οι σκηνές δράσεις είναι εντυπωσιακές και τετριμμένες μαζί και βοηθούν στο σπρώξιμο των δεικτών των ρολογιών μας. Ευτυχώς για το γυναικείο κοινό ,η Ντιμπλε Καμπαντια κάνει την εμφάνιση της και ενεργοποιείται ο μηχανισμός του ρομάντζο στο στόρι. Μαζί και ο κακός της ταινίας, ο ζηλιάρης,παρανοϊκός σύζυγος Ρώσος ολιγάρχης ,ο Κενεθ Μπρανα με προφορά που τα σπάει. Οι τοποθεσίες στο Ραβελο και στο Αμαλφι κόβουν την ανάσα σε σχέση με το ενδιαφέρον της υπόθεσης που έχουμε την αίσθηση οτι την έχουμε αλλά κάπου αρχίζει και υποχωρεί. Η μεγάλη και κεντρική σεκάνς στο Τάλιν...η εκτέλεση της είναι εντυπωσιακή,εικόνα,μοντάζ,ήχος,μουσική δένουν αριστοτεχνικά σ' ένα θέαμα που χαζεύουμε πλέον αδιάφορα. Στο τελευταίο κομμάτι του φιλμ έχουμε παραδοθεί στο χάος. άνθρωποι τρέχουν πάνω κάτω με τον κινηματογραφικό χρόνο να παίρνει άλλες διαστάσεις στο μυαλό του δημιουργού τους, σ' ένα εκπληκτικό σκηνικό ( μου θύμισε το Urban Βιετνάμ του full metal jacket) για να καταλήξουμε ή να ''κρατήσουμε'' κάτι πολύ απλοϊκό από αυτήν την κινηματογραφική σπαζοκεφαλιά έναν πράκτορα που ερωτεύτηκε το ''λάθος'' κορίτσι...
Comments