Tο netflix δεν ανταγωνίζεται μόνο την τηλεόραση ή το σινεμά- αλλά, αν μιλήσουμε για τους ανθρώπους που διαβάζουν, υπονομεύει ύπουλα τον ωφέλιμο χρόνο της ανάγνωσης μυθοπλασίας. Ιδίως αυτήν. Με μια έννοια, φτιάχνει ισχυρές δομές πλοκής και προσδοκίες-εκπλήρωσης- δημιουργώντας έναν δικό του χώρο εθισμού που συμπαρασύρει τους θεατές στη ζήτηση καινούριων σειρών. Όπως όλοι οι εθισμοί βασίζεται στην ηδονή της επανάληψης που δεν είναι ποτέ επανάληψη του ίδιου αλλά αναζήτηση του καλύτερου, του ακόμα-πιο-ικανοποιητικού.

Η πιο σύγχρονη λογοτεχνία, αυτή δηλαδή που έχει φτωχή, σχετικά, πλοκή και περισσότερο άλλα στοιχεία, είναι ευάλωτη στον ''ιμπεριαλισμό'' των σειρών. Υποθέτω ότι η ποίηση, η φιλοσοφία ή άλλα πιο 'αρχαία' είδη δεν απειλούνται τόσο, επειδή είναι, ούτως ή άλλως, μειοψηφικά μες στη μειοψηφία.

Το θέμα είναι ότι η λογοτεχνία, για άλλη μια φορά, έχει μια πρόκληση απέναντί της που δεν είναι απλώς μια χρονοτριβή/ passatempo αλλά ένας εναλλακτικός μυθοπλαστικός τόπος.

...απο την σελιδα του νικου σεβαστακη στο facebook.